Eenmaal aangekomen op Spitsbergen kun je alles wat je gewend was wel vergeten. Op slechts 1000 kilometer van de Noordpool verwijderd gaat alles anders. Hier groeien geen bomen, katten zijn verboden en er staan geen koeien in de wei. Hier scharrelen rendieren, poolvossen en ijsberen vrij in het rond. In hotels en restaurants loopt iedereen op sokken. En de lucht? Die is zo zuiver als het geweten van een pasgeboren baby.
Op de “P.C. Hooftstraat” van Longyearbyen lopen we bij een souvenirshop binnen waar een bord hangt met de tekst ‘lever je wapens in bij het personeel. De ijsberen in deze winkel zijn al afgeschoten’. Eenmaal binnen begrijpen we waarom. Dit is niet zomaar een souvenirshop waar je alleen een fotomagneetje of sleutelhanger kunt kopen. Hier worden schoenen, jassen en portemonnees verkocht van 100% zeehondenbont. Met als “pronkstuk” een vacht van een ijsbeer… De kop zit er nog aan en zijn glinsterende glazen ogen kijken ons doordringend aan. Het is ongelofelijk… Er zijn dus mensen die “The King of the Artic aan de muur hebben hangen. Het eerste wat wij ons af beginnen te vragen is waarom??? Blijkbaar heeft de verkoopster onze verbijsterende blik opgemerkt en verteld ons dat deze ijsberen geschoten zijn omdat zij een bedreiging vormde voor de mens. Deze vachten worden verkocht voor een bedrag van zo’n € 25.000 en een groot deel van de opbrengst gaat naar een goed doel ter bescherming van de ijsberen. Ik probeerde het te begrijpen maar toch bleef het voor ons ongelofelijk. „Wat dacht u anders van de zeehondenpels? uit Groenland?” Nee bedankt, doe mij maar de koelkastmagneet met ‘I love Spitsbergen’, dan weet ik zeker dat ik terug op Schiphol niet in de boeien word geslagen. Hier hadden wij de Douane Reizen app niet voor nodig!
I love Spitsbergen, echt waar! Het is liefde op het eerste gezicht. Eind januari landen we op de meest noordelijk gelegen commerciële luchthaven van de wereld, genaamd Svalbard Longyear Airport. Om een uur of 1 in de middag voelde we de eerste vliegtuigbanden de ijsgrond raken. Het leek wel diep in de nacht! De surrealistische blauwe gloed in de lucht deed me denken aan de kobaltblauwe zee om het Griekse eiland Zakynthos. Eenmaal de vliegtuigtrap aflopend richting de aankomsthal ben ik dat beeld heel snel vergeten. Ik bedenk me nu dat het best wel handig was geweest als ik mijn jeans en sneakers in het vliegtuig had omgeruild voor warme kleding en goede schoenen. Terwijl ik nog even snel mijn selfie face opzet voor een vliegtuigselfie kijk ik nog eens goed om me heen… Kippenvel, en nee niet door de kou! Wat is het bijzonder om hier voet aan wal te mogen zetten en dan te bedenken dat dit slechts het begin is van ons avontuur door winterwonderland.
Reactie schrijven